De achterkant

Vannacht lag ik na te denken over de coronacrisis.

Hoe zou het volgend jaar om deze tijd zijn? Zitten we dan al aan de achterkant en kunnen we dan terugkijken op een stuk wereldgeschiedenis, die altijd door verteld zal worden aan de volgende generaties?  

En hoe zal dat dan zijn? Hoeveel mensen zullen overleden zijn? Wat zijn de gevolgen voor de economie en de samenleving en voor mij persoonlijk, als ik er dan nog ben? Zijn al mijn dierbaren er dan nog?

Zo heb ik nog nooit gedacht. Natuurlijk zijn er spannende vraagstukken geweest in mijn leven, maar dit? Dit is zo ongekend, zo omvangrijk, zo bedreigend. 

De achterkant, wat zou ik nu graag willen begrijpen hoe die eruit ziet. En waarom?

Eigenlijk alleen maar om gerustgesteld te worden. Om zeker te weten dat het voorbij is en dat ik weer gewoon verder kan met alles wat ik voor die tijd deed.

En toen werd ik toch zo verdrietig van mijzelf. Hoezo achterkant en hoezo weer verder met alles wat ik altijd al deed?

Kan ik zonder de coronacrisis zeggen hoe het er volgend jaar uit zou zien in mijn leven. Kan ik of één van mijn geliefden geen ernstige ziekte krijgen, of geen ernstig ongeluk? In hoeveel schijnveiligheid heb ik eigenlijk altijd geleefd? En moet ik nu niet leren om juist anders te leven, om veel meer voor de ouderen en eenzamen te doen?

De achterkant is nog steeds precies hetzelfde als voor de coronacrisis.

Als klein meisje moest ik op de Zondagschool bij elk Kerstfeest een tekst opzeggen: “Want zo lief heeft God de wereld gehad dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat maar eeuwig leven heeft.”

Dat was de achterkant en dat is nog steeds de achterkant: een eeuwig leven bij God in volmaaktheid, geen ziekte en geen pijn, voor ieder die in Hem gelooft.