Dankbaar

Uitgewerkt was ze. Hanneke, 61 jaar oud. Haar arbeidzame leven was voorbij. Ze had gestreden om het vol te houden bij het notariskantoor, waar ze bijna 40 jaar gewerkt had. Maar nu was ze afgekeurd; volledig arbeidsongeschikt! 

Hanneke had het niet gemakkelijk gehad. Ze was geboren met een spierziekte, waardoor het lopen moeizaam ging. Lang heeft ze met speciale schoenen en met een beugel ter versterking van haar benen een beetje kunnen lopen. Maar uiteindelijk ging ook dat niet meer. Een elektrische rolstoel zorgde ervoor dat ze mobiel bleef.

Haar jeugd was niet gemakkelijk geweest. Kinderen kunnen hard zijn. De vaak bijtende opmerkingen over haar lompe schoenen en over het feit dat ze niet hard kon lopen zoals de andere kinderen, hadden littekens in haar ziel gegraveerd.
Ze was zo alleen geweest. Zo anders dan alle andere kinderen. In die tijd was er nog geen meester of juf die iets deed, als een kind werd uitgesloten door haar leeftijdsgenootjes. Ze hadden er toen nog niet voor doorgeleerd.

Hanneke was geboren in een tijd met hulpmiddelen. Collega’s zeiden vaak dat ze daar dankbaar voor moest zijn. Stevige orthopedische schoenen, een flexibele beugel om haar been, goed te verbergen onder haar kleding en nu een rolstoel, van alle gemakken voorzien.

Ze moest ook dankbaar zijn voor de goede regeling, die haar baas trof toen het werken echt niet meer ging. Haar inkomen ging gewoon door: 90% van haar huidige salaris tot haar pensioen. Prachtig toch?

Dankbaar? Kon Hanneke dat zijn?

Zelf zei ze het anders: juist op de aller moeilijkste momenten in haar leven, was er Iemand geweest die haar steunde. Soms door een goede vriend te sturen, soms door een kaartje of een bloemetje, of gewoon door het geven van vrede in haar hart. Iemand Die haar nooit zal afkeuren. En dat maakt dat Hanneke behalve bidden ook danken kan.