Dag en nachtgezicht

Ooit eens ergens gelezen: elk mens heeft een daggezicht en een nachtgezicht. Dat nachtgezicht kijkt me letterlijk ’s morgens in de spiegel aan en dan moet er flink wat koud water aan te pas komen om er weer een daggezicht van te maken. Mijn vrouw daarentegen heeft ’s avonds heel veel tijd nodig voor haar nachtgezicht, daar komen allerlei potjes en tubes aan te pas…

Grapje natuurlijk. Waar het om gaat is hoe we ons aan elkaar tonen. Ons daggezicht is hoe we ons in het dagelijks leven, in het volle licht, manifesteren. Dat is doorgaans onze flinke kant, onze vrolijke kant, onze dappere kant, onze onverschillige kant misschien wel… Ik zeg niet dat het een masker is, nee, het is een kant van wie wij zijn. Het is de wijze waarop we ons het gemakkelijkst bewegen en staande houden in het alledaagse bestaan. 

Het kan wel een vorm van misleiden of afleiden zijn, – dus toch een masker – als we altijd ons vrolijke gezicht laten zien, of altijd een houding van flinkheid. Dan houden we anderen ermee op afstand, opdat ze niet te dichtbij komen en iets zeggen of vragen, waardoor ineens onze lach of flinke houding verdwijnt. 

Ons nachtgezicht: dat laat je liever niet aan iedereen zien. Het is vaak letterlijk zo, dat als het gaat schemeren, er een bepaalde intimiteit in de lucht kan komen te hangen, waarin je meer open, meer kwetsbaar durft te zijn. Naarmate je wat minder zichtbaar bent, laat je meer van jezelf zien. De bekende gesprekken rond het kampvuur, zeg maar…

Wie zo’n ‘gesprek in de schemering’ wel eens heeft meegemaakt, weet hoe goed het je kan doen. Ik wens je toe dat je in je nabije omgeving mensen mag hebben bij wie je je nachtgezicht niet hoeft te verbergen!