Corona

Bosbranden en overstromingen in Australië: verschrikkelijk, een sprinkhanenplaag in Afrika en India: afschuwelijk, het smelten van ijskappen op de Polen: beangstigend. De extreme warmte en de extreme regen in ons land. Het kan nooit goed gaan met de aarde.

Maar het is wel allemaal toch óf ver weg óf lange termijn.

En dan hoor je opeens overal hetzelfde woord: Corona.

Nu is het wel heel dichtbij en alle gevoel van schijnveiligheid is verdwenen. Virusjes waar we zo arrogant in verkleinwoorden over kunnen spreken worden opeens beestjes die met hoofdletters in de kranten gekopt worden.

Afgrendeling, quarantaine, gejatte mondkapjes uit de ziekenhuizen, compleet uitverkochte desinfectans, ziekenhuispersoneel in horror-verpakking en de beurzen in glijvlucht naar beneden.

In het ene land gelukkig wat minder nieuwe gevallen, maar, o help, in het andere land weer zoveel meer.

En de doden? Zieken, zwakkeren of ouderen, meestal dan. Het wordt gezegd alsof dat het allemaal een beetje relativeert. Alsof dat geen geliefden zijn? Alsof zij ook niet nog een poosje op deze aarde willen blijven?

Het zit bij mij in mijn maag. Trouwens: ik ben ook niet meer één van de jongste, ik heb snel last van een longinfecties en ik heb een heel kwetsbaar kleinkind van nog maar vijf jaar.
Wat voel ik mij klein en afhankelijk!

Maar wat is het een zegen dat ik mag weten dat er een Plaats is waar ik met al mijn zorgen en verdriet terecht kan.

Dan voelt het minder knellend in mijn maag. Er is er Eén die alles in Zijn hand heeft. Dat geeft rust.