Centenbak

Mooi was ze. Met haar blonde haar en haar zachte gezicht. Je kon nog steeds zien dat ze knap was, al was ze begin zeventig, Heleen. 

Ze waren vandaag opnieuw opa en oma geworden, Herman en zij. Een kleindochter erbij. Ze waren direct op weg gegaan om dit nieuwe wondertje te begroeten.

Toen Heleen zich over het witte wiegje boog, bevroor ze. Minutenlang stond ze daar onbeweeglijk. Herman tikte haar aan. Heleen keek op, haar gezicht was nat van de tanen. Herman trok zijn wenkbrauwen op. “Centenbakkie”,  fluisterde Heleen snikkend.

Heleens gedachten vlogen terug naar haar eigen jeugd. Ze was geboren met een hele lange kin. “Afzichtelijk” had haar eigen moeder gezegd. “Misschien krijg je nooit een man. Maar wij houden van je Heleen.”

Op school was ze gepest, vreselijk zelfs. “Centenbak.” Zo werd ze genoemd door haar klasgenoten. Thuis praatte ze daar nooit over. Haar lieve pappa en mamma hoefden niet te weten dat ze leed.

Toen ze twintig werd had ze zich laten opereren. Tegen de wil van haar ouders in. Na een lastig jaar met veel pijn vertelde de spiegel tegen haar dat ze mooi geworden was, heel mooi zelfs.

Ze verliet het dorp waar ze opgegroeid was en bouwde elders een succesvol leven op. Ze genoot ervan dat ze mooi genoemd werd. Nooit praatte ze over haar verleden. Het was te erg en te pijnlijk geweest. Diep in haar zat een wond, die nog altijd bloedde.

Ken jij dat gevoel ook?

En nu stond Heleen bij het wiegje van haar kleindochter. Ze begreep het. Als zij nu niet zou gaan praten, zou dit kleintje het ook heel moeilijk kunnen krijgen.

“Ze lijkt op mij”, zei ze tegen Herman. “Helemaal! ” Op dat moment voelde Heleen zich niet alleen strijdbaar, maar ook bevrijd!