Bloedband

Joke behoort sinds dit jaar tot de zeer kwetsbaren in de samenleving. Ze is nog niet echt oud, 62 jaar.

Ze heeft al jaren een chronische longziekte. En nu valt ze in de risicogroep als het om besmetting met het Coronavirus gaat.

Eerst had ze maanden thuis gezeten, anderen deden voor haar de boodschappen. Nu er versoepeling was, ging ze voorzichtig weer naar buiten.

Het ergste voor Joke was dat ze haar twee kleindochters, Juul van 5 en Emma van 3 niet meer zag. Ze had sinds hun geboorte 2 dagen in de week op hen gepast, en ze had een diepe band met de twee kleintjes.

Sinds de versoepeling was er elke week wat in het gezinnetje van de meisjes: koorts of snottebellen bij de kleintjes, of één van hun ouders was niet lekker. ’Geen risico’s’, zei Jokes dochter altijd zeer beslist.

Nu na een periode van vijf maanden zou ze haar kleine lieverds vandaag weer gaan zien. Zou Emma, die pas 3 was, haar nog wel kennen? En Juul, zou ze nog wel de band ervaren die ze samen hadden? Joke wist niet wat ze kon verwachten. Ze was er best gespannen over.

De zusjes stonden hun oma hand in hand op te wachten op het pleintje voor hun huis. Toen Joke het pleintje op kwam, vlogen de kleintjes op haar af en drukten zich tegen hun oma aan. ’Oma, oma’, riepen hun hoge kinderstemmen voortdurend.

De kleine Emma weigerde haar oma los te laten en haar hele kleine stralende gezichtje was één grote glimlach. Juul gaf haar oma een stevige hand en trok haar mee naar hun huis.

Tijdens het bezoek waren ze niet weg te slaan bij hun oma, met hun knuffels, speelgoed en boekjes kropen ze alsmaar bij oma op schoot.
Ze hadden Joke gemist, net zoals Joke hen gemist had.

Wat bijzonder, dacht Joke verwonderd, dat God de band van de liefde tussen mensen in één familie zo sterk en hecht maakt!