Bidden voor gewas en arbeid

“Bidstond voor het gewas” heette het ooit. Het was een typisch protestants fenomeen en had vooral plaats op het platteland en in visserijdorpen. 

Later werd aan “gewas” toegevoegd: “ en arbeid”. Om aan te geven dat het niet alleen een zaak van boeren en vissers was, al wisten die vanouds natuurlijk het meest uit ervaring hoe afhankelijk wij mensen zijn van wat de natuur geeft en neemt. 

Vanuit die afhankelijkheid werd Gods zegen afgesmeekt. Dat is niet een poging om natuurlijke processen te manipuleren door bovennatuurlijke ingrepen af te smeken. Het is eerder uiting geven aan het besef dat uiteindelijk maar heel weinig echt maakbaar is en dat we in goede en kwade dagen niet zonder Gods nabijheid kunnen. 

In goede dagen niet, omdat we anders snel tot materialisme en egocentrisme kunnen vervallen, tot overmoedigheid en zelfvoldaanheid. En in kwade dagen niet, omdat we het uitzicht op Gods nieuwe schepping als bron van hoop zo nodig hebben om niet tot somberheid en zwartgalligheid te vervallen. 

Op veel plaatsen, in veel kerken, gebeurt het nog altijd: op de tweede woensdag(avond) van maart, morgen dus, helemaal aan het begin van het nieuwe zaaiseizoen. Niets mis mee om zo’n dienst te bezoeken en biddend met elkaar de grote en kleine dingen in het leven in het juiste perspectief te plaatsen.