Bevolkingsonderzoek

Hij lag weer in de brievenbus. De dikke envelop met de vette letters Bevolkingsonderzoek.

Ik hoefde niet verder te kijken, het was de dikke envelop, met het buisje! Even slikken!

Het bevolkingsonderzoek aangekondigd in de platte envelop, vond ik al heftig. Onderzoek op baarmoeder- en borstkanker. Maar deze envelop, met het onderzoek naar darmkanker bezorgt mij altijd een benauwd gevoel.

Ik heb mezelf diep in de ogen gekeken. Waarom ben ik een soort van bang voor dit onderzoek?

Ik vind het een toestand en een vieze boel om mijn eigen ontlasting uit het toilet te vissen. Ik ben gewoon vies van poep. Hulde aan en diep respect voor al die mensen die zich daar overheen kunnen zetten en anderen helpen. Maar het is drie minuten werk en dat moet toch geen maagpijn veroorzaken? Het bevolkingsonderzoek naar baarmoeder- en borstkanker is ook geen pretje, maar dit voelt anders.

Na een stevig gesprek met mijzelf, begreep ik het.

De onderzoeken, die ik krijg omdat ik vrouw ben, zijn gerelateerd aan het feit dat ik in de medische dossiers als vrouw te boek sta. Het hoort erbij. Het is goed dat het gebeurt. Altijd wel spannend om de envelop met de uitslag open te maken. Tot nu toe goede uitslagen, waarvoor ik dankbaar ben.

Maar het darmonderzoek krijg ik niet omdat ik vrouw ben, maar omdat ik oud word, beken ik aan mijzelf. En dat is anders.

De afbraak, die in mijn gedachten vaak aan oud-zijn gekoppeld is, kan mij beangstigen.

Toen ik dat toegaf aan mezelf, werd ik een beetje verdrietig. Jozien, je weet toch in Wie je gelooft?

En je weet dat Hij je heel je leven gesteund en gedragen heeft. En je weet toch wat er in Zijn woord staat voor allen die in Hem geloven? Hoezo bang?

Het knellende bandje in mijn maag loste op. 

Vertrouwen is iets wat mij tot mijn eigen verdriet soms ontbreekt!