Alweer Kerst

Kerst 2019. Irene zag altijd zo tegen die dagen op. Ze was nu 20 jaar weduwe, maar de Kerst bleef één van de moeilijkste perioden van het jaar. Het wende nooit.

Heb je dat ook? Dat vrolijke, gezellige feest vol lichtjes, dat somber, eenzaam en donker voelt, gewoon omdat je alleen bent?

Niemand hoefde het trouwens te weten. Irene had een prachtige boom, compleet met sfeerverlichting en extra dure kerstballen. Ze had vrolijke kaarsen gekocht. Van binnen en vooral van buitenaf zag het er supergezellig uit. Niemand hoefde te zien dat zij deze dagen verschrikkelijk vond.

Ze ging deze keer weer gewoon los: taart, eendenborst, goede wijn en pudding! Het zou vast helpen. De buren zouden kunnen ruiken dat er heerlijk gekookt werd. Met twee grote tassen ging ze naar de winkel. Haar kreeg je niet klein.

In het winkelcentrum stond een groepje mensen te zingen. Irene bleef even beleefd luisteren, zoals iedereen.

Een jonge vrouw uit het groepje stapte op haar af: “Mevrouw, als u zin hebt, we hebben met Kerst een heerlijke maaltijd voor iedereen die zin heeft om te komen.”

Ze drukte Irene een folder in haar hand, gaf Irene nog een warme glimlach en begon weer met haar groepje  te zingen.

Irene keek de folder in: “Want een Kind is ons geboren, een Zoon is ons gegeven”. Ze keek naar de gezichten van de zanggroep. Er waren ook ouderen bij. Ze straalden blijheid uit, deze mensen. Irene ging het gewoon proberen, en ze ging ook een lezen over het geboren Kind. Het Kind dat deze mensen zo blij maakte, dat ze er in een winkelcentrum van stonden te zingen.

Geen grote hoeveelheid boodschappen, maar een samenzijn met anderen! Dat voelde toch beter!