Als hij terugkomt…

Vandaag neem ik je mee in het bekende verhaal van de verloren zoon, bekeken vanuit het perspectief van zijn vader:

Hij was een rebel, vanaf het moment dat ‘ie kon lopen. Ik zag het toen al: daar komen moeilijkheden van.

Maar ik had er ook lol in. Zijn eigenzinnigheid, zijn lef… Dat miste ik in zijn oudere broertje. In de jongste zag ik meer van mezelf terug, alle dromen en ambities die ik ooit koesterde toen mijn leven nog voor me lag.

Evengoed deed het pijn, toen hij me plompverloren om zijn erfdeel vroeg. Ik hoorde hem eigenlijk zeggen: “Pa, ik kan niet wachten tot je dood gaat!”. Alsof hij met een vlijmscherp mes de band doorsneed die ons bond.

Ik gaf toe. Zoals ik zo vaak toegegeven heb. Te vaak, denk ik. 

Een kort afscheid en weg was hij. Wat een leegte liet hij in huis achter! Z’n broer kon die niet vullen, al deed hij zichtbaar zijn best. Die twee hebben helemaal geen afscheid genomen trouwens. Het was al een hele tijd oorlog onder mijn dak.

En nu, sinds hij weg is, doe ik niet anders dan wachten. Wachten tot, wachten of… misschien… op een goede dag.

En dan? Dan moet er gepraat worden. Dan moet er heel veel uitgepraat worden. Tussen dat joch en mij. Tussen de twee broers. Tussen mijn vrouw en mij.

Maar eerst vieren we groot feest als hij komt… Als hij komt…